moje martwe

4 sierpnia

godz. 18.00

"Twórczość malarska sygnowana dwoma tak znakomitymi nazwiskami: Bereźnicka-Kalkowska budzi spontaniczne zainteresowanie i zmusza widza do nieuchronnych porównań z dokonaniami dwóch sławnych Panów - Ojca i Małżonka Autorki.

A tym porównaniom towarzyszy przede wszystkim rosnące zdziwienie, a nawet zaskoczenie. Bowiem malarstwo Anny Bereźnickiej-Kalkowskiej okazuje się zaskakująco właśnie samodzielne i świadczy o indywidualnej i samotnej drodze poszukiwań, jaką wybrała Autorka, nie oglądając się zarówno na aktualne mody, jak i rodzinne tradycje.

Maluje zatem martwe natury, starannie dobierając przedmioty swoich studiów, choć zaskakując ich zestawieniami i kompozycją, sposobem widzenia, kolorystyką. Stanowczo nie są to tylko „przedmioty z pracowni artysty", bliżej im zapewne do dekoracji, jakimi mebluje naszą duszę podświadomość.

Skupienie się na martwej naturze wydaje mi się zatem znamienne... Z jednej strony - to bodaj najbardziej naturalna droga powrotu do malarstwa po dłuższej przerwie (a tak jest w tym przypadku)

choć gwoli sprawiedliwości dodać należy, iż Autorka również we wczesnej fazie swej kariery w martwej naturze znajdowała szczególne upodobanie. Wraca więc do tego, co lubi najbardziej, i wraca do miejsca, z którego wyszła. Z drugiej jednak strony - w Anny Bereźnickiej-Kalkowskiej podejściu do martwej natury znajduję coś jeszcze dodatkowego, coś więcej ponad wybór tematu i techniki.

Myśliwskie trofea przemieszane z instrumentami muzycznymi, wykwintne muszle, korale, koronki, obok dość prostackich butelek i szklanych naczyń. I nagle... przypadkiem tu zabłąkany pluszowy miś. Sztafaż przedmiotów niecodziennych i obcych sobie, tu ułożonych w całość konsekwentną i harmonijną, choć zasada, która je jednoczy, ma charakter raczej estetyczny niż logiczny, służy emocji, nie zaś poznaniu.

W ten sposób patrzy często na świat dziecko, które nie zna jeszcze hierarchii, ważności a nawet przeznaczenia przedmiotów, jakie go otaczają. Dziwi się światu, jego kształtom, formom, barwom. Odkrywa świat i nazywa go, więc jego spojrzenie jest świeże, naznaczone zachwytem i tęsknotą. Nie jest zmącone doświadczeniem, nakazującym nam nieustannie porównywać - to co nowe, z tym co już znane, to co inne (zaskakujące), z tym co wzorcowe (szablonowe). A jeśli w ten sposób patrzy na świat artystka malarka, powstaje fascynujący pejzaż jakiegoś tajemniczego ułamka świata, pejzaż, w którym uroda przedmiotów, ich barwy, faktury, wewnętrznego promieniowania, łączy się z promieniowaniem duchowej aury, która istnieje (bądź nie) poza techniką malarską i przesianiem intelektualnym.

Takie są obrazy Anny Bereźnickiej-Kalkowskiej. Same dla siebie odkrywają i nazywają „na nowo" jakieś fragmenty świata (duszy? biografii? dzieciństwa?), a my poddajemy się fascynacji ich nieoczekiwaną urodą, jak dzieci zapatrzone w tajemniczy obrazek w otwartej na przypadkowej stronie Wielkiej Księdze Świata.

A jeszcze jest w niej tyle ilustracji do namalowania! „

Źródło: Władysław Zawistowski „moje martwe Anna Bereźnicka – Kalkowska”

Dyplom uzyskała w gdańskiej PWSSP w pracowni malarstwa prof. Kiejsuta Bereźnickiego.

Mieszka i pracuje w Gdyni – zajmuje się malarstwem i ceramiką.

Wstęp wolny